Stabilność polega na zmienności
Trudno nie przyznać, że wzrost globalizacji w XX wieku, radykalnie zmienił kolejność rzeczy. Coraz ostrzejsze staje się poczucie, że granice się zacierają. Granice krajów, języków i kultur, granice myśli. Wszystko wydaje się przybierać tę samą formę i staje się takie samo.
Jednym ze znaków tego, przerażającego na pierwszy rzut oka, procesu deindywidualizacji jest popkultura. Epitety dla popkultury? Banalna czy nieprzewidywalna? Stabilna czy zmienna? Dziwna czy interesująca?
Popkultura zmienia się raz po raz, kultywując nowe pokolenie, ale zawsze pozostaje niezmiennie stabilna. Znasz zdanie «Coś jest modne, coś wyszło z mody, a coś jest wieczne?». I tu nie chodzi o BTS, One Direction i The Beatles. To zdanie doskonale odzwierciedla proces tej samej transformacji popkultury. Tak na czym polega stabilność i wieczność popkultury?
Nie zmienia się tylko to, że wszystko się zmienia. Popkultura jako człowiek – zmienia się przez całe życie. Jako człowiek – ciągle uczy się na błędach. Jest to logiczne, ponieważ my ją tworzymy. Uczymy się na własnych błędach, zmieniamy nasze poglądy, przechodzimy od jednych wartości do innych. To odzwierciedla popkulturę. Ona jak gąbka wchłania wszystko, co się dzieje, a następnie przedstawia nowe wartości nowemu pokoleniu.
Przypuszczam, że w tym tkwi inny aspekt wieczności popkultury – wolność. Mówiąc ściślej, w dążeniu do wolności. Młodzi ludzie nienawidzą ramek. Ramy, które ustanowiło poprzednie pokolenie. Za każdym razem mamy więcej wolności niż ci, którzy przyszli przed nami. I za każdym razem staramy się zdobyć więcej. Ale potem też ustalimy swoje ramy, które zniszczą nasze dzieci.
Odpowiadając na postawione pytanie: stabilność popkultury polega na jej zmienności. Na zmienności stylu życia ludzi, nastroju społecznego, sposobów masowego wpływu, pojęcia wolności i wartości życiowych.
