Przemysł muzyczny oraz zdrowie

Zespół One Direction powstał w 2010 roku i istniał do 2015. (Przeczytaj całą historię zespołu tutaj). Członkowie zespołu Louis, Niall, Liam, Zayn, Harry, podpisali kontrakt z wytwórnią Simona Cowella Syco Music po udziale w programie The X Factor. W Ameryce Północnej podpisali kontrakt z Columbia Records. Zwrócę uwagę na fakt, że w momencie podpisywania umów najmłodszy, Harry, miał zaledwie 16 lat, a najstarszy, Louis, 18 lat.

W ciągu 5 lat istnienia zespołu wydano 5 albumów muzycznych, odbyło się 5 światowych tras koncertowych i wydano 3 filmy pełnometrażowe.

Proszę sobie wyobrazić, ile tych 5 facetów musiałi pracować w ciągu tych 5 lat. Każdego roku przez 5 lat wydawali nowy album i prowadzili światową trasę koncertową. Każdy nowy album był nagrywany w drodze podczas trasy koncertowej dla poprzedniego. Dosłownie w autobusach, w pokojach hotelowych, w których powstały improwizowane studia. Łącznie spędzili na scenie 2 lata. 2 lata z rzędu. Taki harmonogram pracy jest bardzo trudny do porównania przez inne zawody.

Ale czy nadal patrzymy tylko na obraz zewnętrzny? Nadal patrzymy na nich jak na małpy?

Powinniśmy porozmawiać o tym, jak te 5 lat wpłynęło na zdrowie Nialla, Louisa, Liama, Zayna i Harry’ego. Nie znajdziesz wywiadu, w którym narzekają na coś między 2010 pod 2015. Ale znajdziesz wywiady, w których Harry nie może mówić z powodu choroby i przechowuje głos na występ, znajdziesz filmy z koncertów, w których Niall występuje ze złamaną nogą, gdzie Harry źle się czuje i wychodzi poza scenę, aby oczyścić żołądek, gdzie boli go śpiewać z powodu zaostrzenia astmy. Nie powiedzą, że za mało spali, że pracowali za dużo, że mają problemy zdrowotne nawet po pierwszym czasie po rozpadzie grupy.

Dopiero po kilku latach znajdują siłę, by przyznać, jak trudne były te 5 lat.

Liam potwierdził, że większość dni podczas tras koncertowych spędzali w pokojach hotelowych, nie wolno im było wychodzić gdziekolwiek bez ochrony. Niall powiedział, że czuł się uwięziony w celi. Niesamowite, prawda? Pozornie światowe wycieczki! W rzeczywistości nie widzieli praktycznie żadnego kraju, który odwiedzili. Chyba że z okien autobusów i samolotów.

Każdy z nich mówił o tym, że czuli się tak, jakby po prostu nie kontrolowali niczego w swoim życiu, nie mogą, są zabronieni. Nie wybierają, w co się ubrać, jak obciąć włosy, co powiedzieć podczas wywiadu. W wyniku braku poczucia samodzielnej kontroli Liam zaczął dużo pić, a Zayn miał problemy z zaburzeniem odżywiania. Obaj później powiedzieli, że znaleźli w tym coś, co sami kontrolują. Sam Liam zdecydował się być pijany, a Zayn znalazł kontrolę w swoim odżywianiu, a dokładniej w jego braku. Po prostu chcieli znaleźć to, na co sami wpływają, to, w czym sami dokonują wyborów.

Każdy z 5 po rozpadzie grupy przeszedł terapię u psychologa. Każdy miał problemy ze zdrowiem psychicznym i fizycznym. Nie mnie osądzać, ale za każdym razem zastanawiam się: «Ile było tego warte?»

To tak mała część tego, na co narażeni byli członkowie zespołu. Nie mówiłam o klozetowaniu, konfliktach z zarządzaniem, pełnej kontroli nad życiem osobistym i ich muzyką. Celem wytwórni One Direction nie było umożliwienie chłopakom zrealizowania się w twórczości, celem było zdobycie jak największej ilości pieniędzy podczas, gdy mechanizm muzyki potokowej działa.

Teraz rozszerz kąt widzenia z jednej grupy One Diretion na całą branżę. Większość artystów poddaje się takiej postawie konsumenckiej. I to nie jest normalne. I trzeba z tym walczyć, ponieważ wszyscy musimy mieć odpowiednie i dobre warunki pracy.

Wyobraź sobie, w jakiej klatce się znajdujesz. Jesteś między kierownictwem a resztą świata, który nieustannie obserwuje twoje życie. Nikt nie wie, co naprawdę dzieje się w środku, ale wszyscy obserwują na zewnątrz.

Jednoznacznie, z wieloma aspektami artyści nie są tym, co się pogodzą, ale wiedzą, że to część ich pracy. Być w oczach wszystkich, być dyskutowanym. Niall Horan bardzo często mówi: „Jesteśmy normalnymi ludźmi, z nienormalną pracą”.

I do tego chcę cię doprowadzić:

Traktuj artystów jak ludzi. Obniż poprzeczkę oczekiwania. Nie traktuj ich jak lalek na blacie. Nie mogą być idealne, tak samo jak inni ludzie.
Staraj się mówić więcej o nienormalności wewnętrznych mechanizmów przemysłu. Trzeba zwrócić na to większą uwagę. To nienormalne, dźganie muzyków adrenaliną, aby mogli wejść na scenę, to nienormalne pracować przez 19 godzin dziennie, to nienormalne poddawać się pełnej kontroli życia. Mówcie o tym.

Poza tym artyści próbują walczyć o swoje prawa, starają się pokazać, że nie są wolni, ale to bardzo trudne. Koniecznie przeczytaj historie Rebeki Fergunson, zespołu Little Mix, Taylor Swift, Lady Gagi. To tak mało nazwisk, ale są to bardzo głośne historie.

P. S. Nie mówiłam o pieniądzach w tym poście, ponieważ jeśli uważasz, że bogactwo automatycznie rozwiązuje wszystkie problemy, prawdopodobnie nawet nie przeczytałbyś tutaj, zamykając zakładkę ze słowami: „Ona żałuje tych bogatych!” Bycie pod taką presją nie kosztuje żadnych pieniędzy. A wydawanie zarobionych kwot na ciągłe leczenie jest fatalną perspektywą.